Rozdział 9. Wilk i Omasza

~Olivia~

Obudziłam się. Przez materiał, z którego był zrobiony namiot przebijały się promienie porannego słońca. Wstałam z materaca i zaczęłam ubierać się w cygańskie ciuchy. Już od paru dni nosiłam te same ubrania, ale tutaj tak było. Nie zmieniało się ubrań każdego dnia, tylko przez cały tydzień chodziło w jednych. No, ale wracając. Ubrałam się i szybko przemyłam twarz wodą, która została mi w wiadrze. Wytarłam się i wyszłam na dwór. Parę osób spojrzało w moją stronę, ale zaraz potem wszyscy wrócili do swoich poprzednich czynności. W większości ludzie byli już przyzwyczajeni do mojej obecności. Zauważyłam, że kobiety właśnie znoszą jedzenie na śniadanie. Poszłam w stronę ogniska.

- Pomóc ci? - spytałam, kiedy zobaczyłam, że jedna z nich niesie cztery miski na raz i nie za bardzo sobie z tym radzi.

- Dobrze, dziękuję. - powiedziała kobieta z uśmiechem.

Wzięłam od niej dwie miski i razem ruszyłyśmy w stronę stolików, na których się to wszystko ustawiało.

- Jesteś Olivia, tak? Ja jestem Simza.

Simza... Simza... Skądś kojarzyłam to imię... Moment! Przecież, kiedy poznałam Kizzy ona się mnie spytała: ,,To ty jesteś tą kobietą, którą SIMZA znalazła koło strumienia?''.

- Moment, to ty mnie znalazłaś?

- Tak, ja. Nawet nie wiesz jak się przestraszyłam!

- Jejku, tak ci dziękuję! Gdyby nie ty pewnie bym już nie żyła! - powiedziałam.

- Ha ha, nie ma za co!                                                                  

Pomogłam Simzie wszystko poustawiać, porozmawiał z nią jeszcze prze chwilę, podziękowałam za uratowanie po czym wzięłam jedzenie i usiadłam samotnie na ziemi i zaczęłam jeść. W pewnym momencie podbiegła do mnie Kizzy.

- Słuchaj, mnie dzisiaj cały dzień nie będzie, bo dziewczyny organizują konkurs na najładniejszy wianek. Muszę to wygrać!

- Ok, to powodzenia.

- Dzięki, to pa! - powiedziała i w pośpiechu odbiegła.

Ja dokończyłam moje jedzenie i postanowiłam, że pójdę do Omaszy, bo już od dwóch dni jej nie widziałam. Ruszyłam w stronę jej namiotu. Kiedy stanęłam przed wejściem zapytałam:

- Omaszo, mogę wejść?

Żadnej odpowiedzi.

- Omaszo?

Znowu żadnej odpowiedzi.

- Omaszy nie ma. Poszła pozbierać jakieś zioła i wróci za jakieś dwa dni. Ona chodzi gdzieś bardzo daleko, chyba nawet za granicę naszego terytorium. - usłyszałam za plecami. Odwróciłam się i zobaczyłam jakąś kobietę.

- Aha, dzięki że mi powiedziałaś.

- Nie ma za co. - odpowiedziała kobieta po czym odeszła.

Zamiast tego postanowiłam, że pójdę na spacer. Ruszyłam w stronę lasu. Nie szłam jeszcze nigdy po tej stronie polany, ale dzisiaj jakoś miałam ochotę pójść w jakieś nowe miejsce. Szłam między drzewami zastanawiają się nad tym co mi wczoraj powiedziała Aishe. Ona chyba była jakaś chora psychicznie... Przecież Leo nie jest jej własnością! Poza tym przecież to nie ja go pocałowałam, tylko on mnie. Zastanawiałam się tylko jak Leo mógł wcześniej nie zauważyć, że ta Aishe jest taka jaka jest. Trochę się jej bałam. Widać było, że jest zdolna do wielu rzeczy, a jeśli chodzi o Leo, to chyba na serio ma na jego punkcie jakąś obsesję... Tak więc postanowiłam, że może bezpieczniej będzie na razie się do Leo nie zbliżać. No i tak sobie dumałam idąc w nieznane przez gęsty las. Szłam tak przez około dwadzieścia minut i w końcu postanowiłam, że chyba już czas zawracać. Już miałam się odwrócić, kiedy nagle usłyszałam coś jakby skamlenie psa. Rozejrzałam się, ale nic nie dostrzegłam. I znowu ten dźwięk. Tym razem głośniej. Zaczęłam biec w stronę, z której dochodził. Dobiegłam do jakichś krzaków. Ostrożnie rozchyliłam je. Widząc źródło tego dziwnego dźwięku szybko odskoczyłam. To był wilk! Ale nie takie zwykły, to był biały wilk i do tego miał krwawiącą ranę idącą przez pół jego boku.  Widząc mnie zaczął warczeć obnażając wielkie kły. Próbował wstać, ale jedyne co mu się udało to znowu słabo zapiszczeć. Już miałam uciekać, ale wtedy żal mi się zrobiło tego biednego zwierzęcia. Wyglądał po prostu okropnie! Podeszłam do niego dwa kroki. On znowu zaczął warczeć tym razem próbując ugryźć mnie w stopę.

- Ciiiii... Nic ci nie zrobię... Spokojnie... - mówiłam uspokajająco.

Wilk warczał coraz bardziej, ale widać było, że słabnie. Uklękłam przy nim i położyłam mu ręce na głowie. W jednej chwili wilk uspokoił się i zaczął machać ogonem. W jego oczach widać było nadzieję i ból. Ten widok po prostu ściskał za gardło. Bałam się, a widok krwi mnie przerażał, ale tu chodziło o jego życie. Szybko przyłożyłam dół mojej spódnicy, żeby zatamować krwawienie. Moja spódnica miała bardzo dużo warstw, więc chwilę potem krew wsiąkła w materiał i rana nie krwawiła aż tak bardzo. Przydałoby się trochę wody, żeby przemyć tą ranę. Ale gdzie tu znajdę wodę? Przecież to środek lasu... Zamiast tego wyrwałam z ziemi trochę mchu, on podobno dobrze wsiąka ciecze. Oczyściłam go z ziemi i przyłożyłam go do rany. Siedziałam tak trzymając mech przy ranie i mówiąc uspokajająco do wilka. Był bardzo spokojny i o ile na niego spojrzałam ten słabo machał ogonem. W końcu rana całkowicie przestała krwawić. Wtedy odłożyłam mech i się jej przyjrzałam. Nie znałam się w ogóle na opatrzeniu ran, ale wiedziałam, że wszystko jest już w miarę opanowane. Szkoda, że nie wzięłam ze sobą jakiejś butelki wody, czy czegoś takiego. ,,Woda, woda, woda, woda...’’- myślałam. Wstałam i zaczęłam chodzić w tę i z powrotem szukając jakiejś kałuży, strumienia, jeziorka, czy czegoś takiego. Nagle moja noga trafiła na coś mokrego. Woda! Wypływała spod jakiejś skały małym strumyczkiem i płynęła w dół ryjąc wąskie korytko. Szybko rzuciłam się do rozgrzebywania ziemi w miejscu, z którego wypływała. Kiedy odrzuciłam na bok kamień spod, którego wypływał strumyczek nagle z ziemi wytrysnęła woda. Powoli zaczęła powiększać małe korytko. Po chwili miałam przed sobą potoczek o szerokości jakichś trzydziestu centymetrów. Po prostu nie mogłam uwierzyć w swoje szczęście. Jednak szybko przypomniałam sobie o wilku. Pobiegłam do niego i delikatnie przyniosłam go do strumyczka. Już się go nie bałam. Wyglądał na bardzo spokojnego. Widać zrozumiał, że chcę mu pomóc. Szybko obmyłam ręce i zaczęłam polewać ranę wodą i czyścić ją nie zakrwawionym brzegiem spódnicy. Po paru minutach rana była czysta, usunęłam z futra zaschniętą krew i brud. Nie miałam pojęcia co mogę jeszcze zrobić, więc po prostu ułożyłam wilka na mchu i zabrałam się za czyszczenie przesiąkniętego krwią boku spódnicy co jakieś czas spoglądając co robi mój nowy przyjaciel. Wilk lizał ranę cicho popiskując. W końcu położył głowę na łapach i zasnął. Moja spódnica była już maksymalnie wyczyszczona, więc usiadłam obok wilka i gładząc jego białe futro myślałam o wszystkim i niczym. Tak zleciała mi następna godzina, i kolejna... Wiedziałam, że powinnam, ale nie miałam ochoty wracać. Poza tym wilk tak smacznie sobie spał, a ja nie zamierzałam go tutaj zostawić. Przecież był kompletnie bezbronny! Mógłby paść ofiarą jakiegoś niedźwiedzia, czy innego wilka. Nie chciałam go na to narazić. No więc siedziałam tak i siedziałam... Sama nie wiedziałam kiedy oczy zaczęły mi się zamykać... W końcu zasnęłam. Kiedy się obudziłam było już całkiem ciemno. W jednej chwili zerwałam się na równe nogi. Nagle obleciał mnie strach. Las był potworny! Wszędzie ciemność, słychać tylko pohukiwania sowy, przez liście drzew prześwituje księżyc w pełni... Cały czas miałam wrażenie, że zaraz jakaś nocna bestia rzuci się na mnie. Nagle za plecami usłyszałam szelest. Stałam sparaliżowana strachem błagając w myślach, żeby przeżyć... Przecież ja chcę jeszcze skończyć studia, pracować, założyć rodzinę, mieć męża, dzieci, swój dom! Ja nie chcę teraz umrzeć! Nagle poczułam, że coś zaczyna się do mnie łasić. Spojrzałam w dół i co zobaczyłam? Wilka. Ale nie jakiegoś tam wilka, tylko tego mojego. Od razu odetchnęłam. Pogłaskałam go po głowie, na co on zamachał ogonem. Jednak nagle nastawił uszy i spojrzał gdzieś między drzewa. Pociągnął parę razy nosem po czym spojrzał na mnie i zaczął ciągnąć mnie za spódnicę, w stronę, w którą wcześniej patrzył. Nie wiedziałam, gdzie mnie prowadzi, ale poszłam za nim. Nie wiem czemu, ale ufałam mu. Choć był tylko zwierzęciem, w jego oczach było coś ludzkiego. Coś, co sprawiało, że czułam, że mogę na nim polegać. Wilk zaczął mnie prowadzić (o dziwo szedł już normalnie, jakby nic go nie bolało), aż w końcu dostrzegłam w oddali blask światła. Ognisko! A gdzie ognisko tam są też ludzie. Nie wiedziałam co prawda jacy ludzie, ale teraz potrzebowałam pomocy. Nie miałam jedzenia, picia, była noc, a ja byłam gdzieś w lesie. W końcu stanęłam za krzakiem i ukradkiem spojrzałam na ognisko. Siedziała za nim jakaś osoba, obok niego stał kociołek z jakąś parującą cieczą i drewnianą łyżką, a niedaleko leżała torba z różnymi woreczkami.

- Chodź, nie bój się, to ja. Wilka też możesz przyprowadzić. - usłyszałam nagle.

Głos należał do Omaszy! Szybko wybiegłam zza krzaków i podbiegłam do niej.

- Omaszo, ale ty przecież miałaś iść gdzieś zbierać zioła, czy coś takiego! Skąd się tutaj wzięłaś?! - zawołałam.

Omasza cały czas patrząc się w ogień powiedziała smutno:

- Postanowiłam wrócić wcześniej.

Usiadłam obok niej. Omasza nalała mi cieczy z garnka do miseczki i podała mi łyżkę. Zabrałam się za jedzenie. Zauważyłam, że jest taka jakaś smutna.

- Coś się stało?

Omasza milczała cały czas patrząc się w ogień.

- Świat się zmienia, Olivio... - zaczęła powoli - Jedni się rodzą drudzy umierają... To tworzy równowagę świata. Życie i śmierć... Życie jest piękne, czasem trudno jest się do niego nie przywiązywać. Ale ono... Ono przemija... I po nim jest śmierć. Czasem śmierć przychodzi wtedy, kiedy jej nie chcemy... Ale ona nie słucha. Ją to nie obchodzi. Ze śmiercią się nie dyskutuje, ona po prostu przychodzi i koniec. Dlatego kiedy przyjdzie po kogoś, kogo kochasz lub po ciebie, musisz się z tym pogodzić. Nie zmienisz już jej wyroku. Jeśli ludzie by nie umierali równowaga świata została by zachwiana...

W jej oczach pojawiły się łzy, ale była nadal spokojna. Zastanowiłam się. Co mogły znaczyć jej słowa... Nagle coś mi zaświtało... Ale to... to było okropne!

- Omaszo, ty chyba nie chcesz mi powiedzieć, że ty... no wiesz...

- Tak Liv, niedługo umrę. Z tym trzeba się pogodzić. Wiele, wiele, wiele innych ludzi też umrze.

- Omaszo! Ale jak to niemożliwe! Jak...? - do oczu napłynęły mi łzy.

- Normalnie Liv. Życie ludzkie jest tylko krótkim, nieistotnym splotem wydarzeń, niczym więcej. Rodzimy się po to żeby umierać. Tak to już jest, życie nie jest ważne.

- Jak możesz tak spokojnie mówić o śmierci?! - zawołała przez łzy - Przecież ludzie nie rodzą się tylko po to, żeby umrzeć, ale też po to, żeby żyć. Równowaga świata, to nie tylko śmierć, ale też życie! Jeśli już się urodziliśmy, to musimy żyć tak, żeby kiedy będziemy umierać nie żałować tego, jak żyliśmy. Nie można się tak po prostu pogodzić ze śmiercią! To zawsze jest coś strasznego! Ludzie nie są tylko po to, żeby równowaga świata była zachowana, każdy człowiek jest ważny, każdy jest osobną historią, osobnymi wspomnieniami, osobnymi czynami, osobnym życiem! Każde życie jest ważne!

Omasza milczała przez następną godzinę wpatrując się w ogień.  W końcu spojrzała na mnie uśmiechając się i powiedziała:

- Olivio, mimo że ja już umieram, to wiem, że zostają tu ludzie, którzy jeszcze wiele dobrego zrobią. Mam na myśli ciebie. Masz rację. Równowaga to nie tylko śmierć i narodziny, ale też życie... - znowu spojrzała w ogień kiwają twierdząco głową. Ja zaczęłam głaskać mojego wilka myśląc nad wszystkim. Nie docierało do mnie w ogóle, że Omasza mogłaby umrzeć. To byłoby zbyt straszne, przecież ta kobieta tyle dla świata zrobiła!

W końcu Omasza powiedziała:

- Olivio, idź już spać, rano pójdziemy do wioski.

Kiwnęłam głową i podałam jej pustą miskę. Odeszłam kawałek, żeby podczas snu nie wpaść do ogniska. Umościłam się na trawie. Wilk położył się opierając się o mój bok.

-Dobranoc.

- Dobranoc, Olivio. - odpowiedziała Omasza patrząc na mnie z uśmiechem.

Chwilę potem już spałam.

Sorki, że tak późno dodaję rozdział,

ale niestety teraz tak będzie.

Za tydzień mam test szóstoklasisty,

wiecie o co chodzi...

♥♥♥

Sophie H.